Ik was vroeger geen ijverige leerling. Het grootste deel van mijn tijd zat ik me te vervelen. Ik keek veel naar buiten. Daar wilde ik zijn. Spelen. Voetballen. Geinen. Huiswerk was een last. Toetsen vond ik overbodig. Eerlijk gezegd vind ik dat nog steeds wel een beetje.
Ik keek veel naar buiten. Daar wilde ik zijn. Spelen. Voetballen. Geinen.
Als ik wist dat ik een 6 kon halen, was dat toereikend. Meer was leuk, maar moest geen extra tijd kosten. Dat ging me eigenlijk prima af. Ik hobbelde door de middelbare school. Weliswaar ging ik van het vwo naar de havo, maar dat deerde me niet veel. Ik zag mezelf toch niet naar de universiteit gaan. De eerste drie jaren verliepen soepel. Op de gewenste momenten even pieken en ik mocht door. Helaas zorgt dat minimaliseren van het opdoen van kennis dat je beetje bij beetje een grote achterstand opbouwt. Zo groot dat, als het moeilijker wordt, het gat ineens te groot is om te overbruggen met enkele dagen hard leren. De vierde mocht ik dus nog een keer doen. En alsof dat niet genoeg was, het jaar daarna nog een keer. Dat vond school geen goed plan, dus ging mijn carrière verder op de mavo.
Mijn lesje geleerd
Geen kwaad woord over de mavo, maar om na 6 jaar met als start het vwo met een mavo-diploma de middelbare school afsluiten was nou ook weer niet de bedoeling geweest. Een grote teleurstelling wijzer had ik mijn lesje wel geleerd. Het laatste jaar op de mavo was een feest. Ik beterde mijn studieleven en schepte er zelfs plezier in om zo hoog mogelijk te scoren. De resultaten waren ernaar en uiteindelijk heb ik enkele jaren later toch nog enkele leuke diploma’s kunnen behalen.
Natuurlijk is het leuk om een 10 te scoren, maar na enkele keren is het een teleurstelling als dat niet lukt.
Het belangrijkste wat ik in mijn mavo-periode heb geleerd, is dat als jouw kwaliteiten op het niveau van een 10 liggen, deze niet uitdagend zijn. Natuurlijk is het leuk om een 10 te scoren, maar na enkele keren is het een teleurstelling als dat niet lukt. Zeker omdat je weet dat dit wel haalbaar was. Een 10 halen is pas leuk als je het door een maximale inspanning hebt weten te bereiken. Anders biedt dit geen voldoening.
Waarom leiden we onze mensen op?
In het bedrijfsleven is het niet anders. Als jouw werkzaamheden altijd te beoordelen zijn met een 9 of 10, presteer je onder jouw niveau. Je hebt meer capaciteiten. Dat is ook de reden waarom bedrijven kandidaten die een 10, en zelfs een 9, niet (moeten) aannemen. Er is dan immers vrijwel geen groeimogelijkheid. De persoonlijke ontplooiing staat stil en binnen een mum van tijd gaat iemand zich vervelen. Kandidaten doen er daarom ook goed aan zich niet als een 9 of 10 te presenteren. En recruiters doen er dus verstandig aan op zoek te gaan naar een 6, 7 of 8. Met de juiste begeleiding, coaching en mogelijkheden worden dit vanzelf 9’s en 10’en.
Als jouw werkzaamheden altijd te beoordelen zijn met een 9 of 10, presteer je onder jouw niveau.
En ja, dan vertrekken ze weer. Gelukkig maar. Een bekende CEO vroeg ooit eens aan zijn talentmanager: ‘Waarom leiden we onze mensen eigenlijk op? Dat kost handenvol geld en als ze alles kunnen, gaan ze weg’. Waarop de talentmanager zei. ‘Wat wil je dan? Dat ze niets leren en voor eeuwig blijven?’
Wim van den Nobelen is Recruiter Finance bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Regelmatig vind je hier op woensdag een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
- Dit vinden recruiters de grootste blunders van kandidaten
- Recruiters van Nederland, welke blunders van kandidaten bleven jullie bij?
- Een lofzang op recruitment
Lees alles van Wim
Credit foto boven: Marco Verch