Recruitment is geen rocket science. Sterker, het is eigenlijk heel simpel. Ieder weldenkend mens kan recruiter zijn. Recruiten is te vergelijken met schilderen, tuinieren en puzzelen. Het belangrijkste is dat je het leuk vindt. Doen is leren. Dit is tegelijk ook de grootste valkuil van recruitment. Iedereen weet ook wel dat het in de basis niet complex is. Net als schilderen, tuinieren en puzzelen. Je moet het gewoon doen. Actie nemen. En een beetje logisch nadenken.
Iedereen weet wel dat recruitment in de basis niet complex is. Je moet het gewoon doen.
Iedereen heeft wel eens geschilderd. Je koopt verf. In de kleur die je wil. Neem er een kwast bij en een bakje waar de verf in kan. Thuis plak je de randen af met tape. Maakt de ruimte leeg en de muur schoon. Met een schuurpapiertje maak je het oppervlakte ruw, indien nodig, en dan ga je schilderen. Heb je dit nog nooit gedaan, garandeer ik je dat als je dit zo doet, je trots gaat zijn op het resultaat.
Simpele regels
Recruitment is in wezen niet anders. Al heb je het nooit gedaan, er zijn enkele simpele regels. Je behandelt iedereen zoals je zelf behandeld wil worden. Stelt geen domme of asociale vragen. Je weet zelf prima wat wel en niet kan en je oordeelt of je de kandidaat gelooft en vertrouwt. Als het antwoord op de laatste twee onderdelen ‘ja’ is, ben je al heel ver.
De kans dat de kandidaat op een functie solliciteert die men totaal niet aankan is niet groot. Zou jij dat doen?
De kans dat de kandidaat op een functie solliciteert die men totaal niet aankan is niet groot. Zou jij dat doen? Denk je dat jij iemand die oprechte interesse in je toont voor de gek kunt en vooral wíl houden? Het antwoord hierop zal net zo vaak een volmondig ja zijn als dat iemand een kamer gaat schilderen door een rotje in een blik verf te gooien om vervolgens hard weg te rennen.
Meesterschap is een lijdensweg
Oprechte interesse in de mens is de nummer 1-vaardigheid die je als recruiter moet hebben. Je moet een echt gesprek willen en durven aangaan. En daar gaat het in de praktijk meestal mis. Laten we er vanuit gaan dat ieder mens dit kan, maar het gros van de mensen dit niet wil doen. En zeker niet iedere dag. Daarom zijn er dus recruiters. Zij willen dit wel graag doen. Zij worden er blij van. Net zoals schilders uren kunnen schilderen en hier schijnbaar alle plezier in hebben, zo raken recruiters in een flow als ze kandidaten spreken.
Oprechte interesse in de mens is de nummer 1-vaardigheid die je als recruiter moet hebben.
Recruiten kan dus iedereen. Zonder te overdrijven kun je stellen dat iedereen wel een 6 of zelfs een 7 kan scoren op een schaal van 1 tot 10 als iemand de opdracht krijgt om te recruiten. Maar om een 8 of zelfs een 9 te worden, moet je een lijdensweg doorstaan. Meesterschap is een lijdensweg. Simpeler kan ik het niet maken. Het kost je 10 jaar of 10.000 uur om ergens meester in te worden. Mensen die geloven dat Ronaldo puur op talent topvoetballer is geworden, snappen serieus niet hoe de wereld in elkaar zit.
Max Verstappen, Mathieu van der Poel, Tiger Woods, Serena Williams: stuk voor stuk exceptionele talenten die duizenden uren hebben getraind om meester te worden in hun vakgebied. En als je denkt dat zij zichzelf een 10 geven heb je het helemaal mis. Zij weten als geen ander dat zij dat nooit zullen halen. Hun kracht is dat zij ernaar streven om dit ooit te bereiken. Zelfs als Tiger Woods met overmacht een toernooi won, was hij nog kritisch omdat er altijd verbeterpunten waren.
De reis ernaartoe
Waarom zijn dit meesters? Zij weten dat zij nooit die 10 halen maar vinden de reis ernaartoe leuk. De uitdaging om die perfecte ronde te spelen. Dat perfecte toernooi te winnen of die perfecte race te rijden, dat motiveert ze om iedere dag weer te trainen. Zelfs op dagen dat ze geen zin hebben kost het ze nauwelijks moeite om te trainen.
‘Als ik een dag geen kandidaat of klant spreek, voelt het alsof mijn ziel geen zuurstof krijgt.’
Pas als je dit weet en voelt, kun je als recruiter ernaar streven om een meester in je vak te worden. Dat onderscheidt je namelijk van al die andere mensen. Die haken af. Ik golf. Maar als het regent lees ik liever een boek. Ik kart wel eens. Maar na een half uur ben ik bekaf en drink ik liever een biertje. Ik tennis niet eens meer, omdat de ballen vaker in het net kwamen dan erover gingen. Ik recruit nog wel altijd. Dagelijks. Waarom? Als ik een dag geen kandidaat of klant spreek, voelt het alsof mijn ziel geen zuurstof krijgt.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter, investeerder, ambassadeur voor Guruz en blogger. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek, artikel of interview van hem.