Soms voelt het best raar om ruim 20 jaar werkzaam te zijn als recruiter, terwijl ik zelf vrijwel nooit ergens heb gesolliciteerd. Als broekie van 18 jaar heb ik een uitgebreid selectieproces gehad om uiteindelijk beroepsmilitair te mogen worden. Jaren later heb ik nog een keer gesolliciteerd voor een bijbaan als taxichauffeur in Nijmegen. Dat was in het pre-navigatiesystementijdperk nog best een pittige uitdaging. Als laatste heb ik ook ooit een procedure ondergaan bij wat destijds Alfa Delta Recruitment was, maar wat tegenwoordig SpendLab PI heet. Ik kan mezelf dus bepaald geen expert noemen als het gaat om kandidaat-zijn.
Solliciteren is vooral een kwestie van omgaan met teleurstellingen.
Aan de andere kant van de tafel heb ik die ervaring wel. Door de jaren heen heb ik meer dan een 500.000 cv’s bekeken en beoordeeld, meer dan 10.000 mensen gesproken en heel veel kandidaten mogen begeleiden in hun gesprekken. Helaas heb ik van die mensen van die 500.000 cv’s maar een fractie aan een nieuwe baan mogen helpen. Het feit blijft dat in elke procedure er maar één iemand de baan kan krijgen. Solliciteren is voornamelijk een kwestie van omgaan met teleurstellingen. Zowel aan de kandidaat- als aan de recruitmentkant.
Minimale aandacht voor ‘verliezers’
Wat mij door de jaren heen is opgevallen is de minimale aandacht die de ‘verliezers’ krijgen. Dat is toch veruit het grootste deel van de hele groep sollicitanten. Als sollicitant doet het wel wat met je. Je legt ziel en zaligheid in een procedure, stelt je kwetsbaar op, steekt er tijd en energie in, vertelt dierbaren in je directe omgeving dat je een gesprek hebt en dan moet je vertellen dat je het niet bent geworden. Een baan vormt voor de meesten onder ons toch een van de belangrijkste aspecten in ons maatschappelijke leven. Gemiddeld genomen zie je collega’s vaker dan je partner. En voor dat laatste kies je heel bewust.
Er is vrijwel geen aandacht voor afgewezen kandidaten en het leed wat zij hierdoor meemaken.
Er is dus vrijwel geen enkele aandacht voor afgewezen kandidaten en het leed wat zij hierdoor meemaken. Nu wil ik niemand een complex aanpraten, laat staan stellen dat afgewezen kandidaten een posttraumatische stressstoornis opgelopen hebben. Maar dat iemand die afgewezen is een tik krijgt in het zelfvertrouwen is evident, net zoals duidelijk is dat een afwijzing tot (imago)schade kan leiden voor de partij waar gesolliciteerd is. Het lijkt mij dat in de meeste gevallen een afgewezen kandidaat niet snel een klant zal worden.
Nog veel werk te doen
Hier ligt nog heel wat werk voor recruiters. In mijn ogen moeten zij hierin een cruciale rol spelen. Ik bereid kandidaten voor op een gesprek en probeer ook zoveel mogelijk nazorg te leveren door duidelijkheid te verschaffen over de reden van afwijzing. Eerlijk zijn helpt, breng feedback opbouwend en persoonlijk. Probeer er-is-geen-klik-dooddoeners te voorkomen, hoewel dat makkelijker is gezegd dan gedaan. Soms ontkom je niet aan een klein beetje ‘posttraumatische recruitmentstoornis’.
Wim van den Nobelen is Recruiter Finance bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Regelmatig vind je hier op woensdag een blog, onderzoek of artikel van hem.
Lees ook:
Lees alles van Wim