We leven in een bizarre arbeidsmarkt. Er woedt een oorlog op enkele honderden kilometers afstand, die niet alleen veel mensenlevens kost, maar ook de wereldwijde (groot)machten tegenover elkaar zet. Er is een groot tekort aan grondstoffen en alles wat nog wel vervoerd wordt krijgt te maken met enorme kostenstijgingen, onder meer vanwege de giga-prijzen voor containers. Kijken we naar Nederland, komt daar ook nog een chronisch gebrek aan personeel bij. Wat de komende jaren alleen maar erger wordt.
Waar het echt de verkeerde kant op gaat is het onbegrip aan de werkgeverskant.
Als recruiter ervaar ik dagelijks de spagaat waarin de arbeidsmarkt zich bevindt. Helaas is er van beide kanten, sollicitant en werkgever, nog maar weinig begrip voor elkaars positie. Waarbij dat gebrek aan de sollicitantenzijde heel begrijpelijk is. Deze staat al heel wat jaren op de 0-lijn en gaat er stevig op achteruit door de huidige inflatie. Hen is niets aan te rekenen. Waar het echt de verkeerde kant op gaat is het onbegrip aan de werkgeverskant. Ik zou bijna spreken van arrogantie. Werkgevers denken nog altijd te vaak dat een kandidaat blij mag zijn dat deze een aanbieding krijgt. Of erger nog: een kans krijgt.
Water bij de wijn
Tot niet zo lang geleden gingen zowel de sollicitant als de werkgever er vanuit dat men tijdens een procedure tot elkaar zouden komen. Je leert elkaar kennen, wordt wat verliefd en beiden doen water bij de wijn. Voor de werkgever is dit niet veranderd, maar voor de sollicitant nadrukkelijk wel. Deze wil er zeker niet op achteruit gaan. Zelfs gelijk blijven met mooie toekomstperspectieven is voor hem of haar niet genoeg. Er moet gewoon geld bij, bovenop het huidige salaris. Anders stappen ze niet over.
Het hele tot elkaar groeien is er gewoon niet meer bij.
Het hele tot elkaar groeien is er gewoon niet meer bij. Er is eerder sprake van uit elkaar groeien. De hoeveelheid tijd en kosten die gemoeid zijn met één procedure zijn groot. Dus een mogelijkheid om de kans op succes te verbeteren zou elke recruiter moeten aanpakken.
Meteen salaris
Begin daarom tijdens het eerste gesprek al direct over het salaris. Misschien moet je dit zelfs voordat je in gesprek gaat al bespreken en op papier zetten. Als je een auto koopt weet je ook wat deze kost. Het onderhandelen gaat over details; niet over de grote lijnen.
Als je een auto koopt weet je ook wat deze kost.
Op detailniveau kun je naar elkaar groeien. Maar net als in de huidige huizenmarkt heeft het geen zin om de vraagprijs te bieden. Je moet overbieden om aan tafel te komen. De sollicitant is de verkopende partij van arbeid. Hij of zij is in the lead. Uiteindelijk werkt iedereen om geld te verdienen. Dit is de nummer 1-factor. Zorg dus ervoor dat je dit zo vroeg mogelijk tackelt. En groei dan tot elkaar. Eerst het salaris, dan de kennismaking.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Op elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.