In zijn loopbaan als recruiter heeft Martijn Smit veel mooie plaatsingen gedaan, maar die van de bijzondere Niels blijft hem altijd het meest bij. Nu vraagt hij bredere aandacht voor Niels’ verhaal.

Ik wil graag een heel persoonlijk verhaal met jullie delen. Mensen die mij kennen weten dat ik jarenlang een radiostation heb gerund dat Werken.fm heette. Ik was van mening dat ik een eerlijk verhaal over de arbeidsmarkt moest vertellen. Mijn ambitie was om een platform te creëren voor werkgevers en werknemers en in het bijzonder voor werkzoekenden.

‘Ik was van mening dat ik een eerlijk verhaal over de arbeidsmarkt moest vertellen’

De banken lieten in die tijd massaal mensen vertrekken, de horeca saneerde, de bouw stortte ineen. Mijn grote vriend Lodewijk liet zich nog geheel inpakken door zijn goedlachse makker Mark Rutte en gezamenlijk besloten zij het hele sociale stelsel strakker te trekken dan het gezicht van Patricia Paay en alles wat nog enigszins menselijk was eraf te snijden. Waaronder de sociale werkplaatsen. De Wajong werd op de kast gejaagd.

Het was mijn disfunctional family

Behalve radiomaker was ik in die tijd zelf ook Wajong-werkgever. Ik had een bijzondere mix van medewerkers; 80 procent van hen had zelf een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik had een lilliputter als large accountmanager, en mijn socialmedia-meisje had ADHD in combinatie met chronische vermoeidheid. Zij kon dus 3 uur lang 700 tweets per uur sturen, maar daarna moest zij wel 4 uur slapen. Ik had een bank waarop dat mocht. Daar sliep ze dan op, voordat zij weer naar huis mocht. Ik had daarnaast een groepje ‘bijzonder talent’ en mijn hele techniekteam bestond uit jongens met autisme. Het was kortom: mijn disfunctional family.

WatNouWajong

Ik vond en vind het belangrijk dat je als werkgever je verantwoordelijkheid pakt als het op participatie aankomt. Ten eerste omdat ik weet dat in deze tijd mensen graag een humaan bedrijf zien. Daarnaast is mensen met een beperking in dienst nemen wellicht in tijd een belasting, maar het is bewezen dat het ook veel goede gevolgen heeft. Met dit als gedachte ben ik destijds het project WatNouWajong gestart.

Dit was zo’n mooi project omdat wij echt voor bijna iedereen een baan vonden die bij hen past

Ik doe bij AdverOnline nu echt heel gave mediaprojecten, maar dit was echt een bijzonder project. Het idee was om 50 Wajongeren aan een baan te helpen. En dat in een periode van 6 weken. Dat is ons trouwens ook gelukt. En hoe! Het project was een bijzonder proces, en het bleek al snel dat de zogeheten BYT-methodiek die ik daarvoor ontwikkeld heb gewoon werkt. Dit was zo’n mooi project vooral omdat wij echt voor bijna iedereen een baan vonden die bij hen past.

Niels heeft mijn hart gestolen

In dit project zijn er een aantal mensen geweest die voor altijd mijn hart hebben gestolen. Eentje van hen was Niels. Hij kwam de eerste dag samen met zijn vader naar de introductie en kennismakingsdag. Zijn vader had duidelijk een kritische blik ten aanzien van het UWV. Een man naar mijn hart.

Niels was de alleraardigste en zachtmoedigste jongen die ik ooit heb ontmoet

Niels had een talent, hij was de alleraardigste en zachtmoedigste jongen die ik ooit heb ontmoet. Serieus, hij was gek op zijn familie en gewoon stiekem een oude charmeur. Niels had lange tijd in een bejaardentehuis gewerkt waar hij door de bewoners op handen werd gedragen. Ik was dan ook vastbesloten om Niels aan een baan te helpen. En gelukkig is dat ook gelukt. Via Randstad Participatie, een speciale tak van het uitzendbureau die zich richt op het werven en selecteren van arbeidsgehandicapten. We hebben een onwijs leuke baan voor hem gevonden. Bij logistiek dienstverlener Kuehne + Nagel, als host to the most. Ik heb ceo’s geplaatst bij de mooiste techbedrijven, maar Niels blijft de mooiste plaatsing in mijn loopbaan.

Een keerzijde aan het verhaal

Er zit ook een keerzijde aan het verhaal. Als Niels besluit om wat meer uren te draaien, kort de Belastingdienst hem op zijn aanvullende uitkering van het UWV. Met die uitkering verdient hij nu ongeveer 80% van het minimumloon dat in Nederland is toegestaan. Niels werkt 32 uur per week, maar de stimulans om meer uren te draaien is op deze manier nihil. Niels wil maar één ding en dat is een vaste aanstelling. Voor een jongen als Niels zijn zekerheid en structuur namelijk het belangrijkste in zijn leven.

Er zijn serieuze vraagtekens te zetten bij hoe wij omgaan met bijzondere talenten als Niels

Jullie denken wellicht: waar gaat dit verhaal heen? Nou, naar de zus van Niels. Zij is een getalenteerd documentairemaker. Ze wil in beeld brengen wat Niels heeft meegemaakt en nog meemaakt. Zij zet net als ik serieuze vraagtekens bij hoe wij omgaan met bijzondere talenten als Niels.

Steun dit project

Ik vind dan ook dat dit verhaal verteld moet worden. En daarom wil ik iedereen vragen om te kijken naar de oproep van zijn zus, Hannah. En zo niet alleen het verhaal van Niels een platform te geven, maar indirect ook dat van 246.600 anderen in Nederland.

Over de auteur

Martijn Smit werkt bij Adver-Online als HR & Recruitmentstrateeg.

Lees ook van Martijn:

• Waarom ik nooit een theezak zal aannemen (en andere gedachten over discriminatie)
• Employer Bra-Brand: over de opkomst van de brabo’s in recruitment
• Zo beleeft een 16-jarige puber zijn candidate experience

Alle artikelen van Martijn