Werkgevers die sollicitanten naar assessments sturen, zijn sadisten, betoogt nrc.next-columniste Japke-d. Bouma.
‘Zelf heb ik nooit een assessment gehad – ik lik me altijd naar boven, en als ik een sollicitatieprocedure wil omzeilen spreek ik altijd af met de baas in hotelbars – maar van andere mensen hoor ik dat ze heel erg kut zijn. Zo’n hele dag stressen, de lijsten met instinkvragen, de rollenspellen waarbij je je lachen moet inhouden, de schamele 10 minuten die je overhoudt als je éindelijk snapt wat de bedoeling van de casus is, de tissues op tafel en dan nog het verslag na afloop – met de vileine bijzinnetjes waar je buikpijn van krijgt.
Sterven en weer doorademen
Een assessment is sterven en weer doorademen, een assessment is als daten: heel erg spannend, vermoeiend en nagelbijtend, maar uiteindelijk nemen ze toch altijd iemand die ze al kenden. Een goed assessment is een spiegel die niemand je kan voorhouden, zeggen ze dan. Rot toch op met je spiegel, alsof er al niet genoeg om me heen hangen waar ik elke dag weer met flinke klappen tegenaan loop.
Die engerd bij CS
Wie heeft assessments eigenlijk bedacht? Iemand die veel gepest is, for sure. Werkgevers die collega’s naar assessments sturen zijn sadisten. Er komt altijd iets vreselijks uit. En het klopt nooit.
Als je hebt ingevuld dat je ‘nooit geld geeft aan een bedelaar’ (omdat je denkt aan die engerd bij Utrecht CS), ben je niet empathisch. Als je eerlijk zegt dat je niet altijd doet wat je baas zegt (omdat dat de enige manier is om geen blunders te maken) concluderen ze ‘dat je een probleem hebt met autoriteit’. Als je veel suiker in je koffie doet om wakker te blijven, noteren ze dat je gevoelig bent voor verslavingen. En als je invult dat je ‘stabiele familierelaties’ belangrijker vindt dan ‘een ruig seksleven’, sta je te weinig open voor dynamiek en verandering.
Nog erger dan Tinder
Als je dacht dat Tinder erg was, assessments worden ook steeds gekker. Ik hoorde dat ze DNA-profielen gebruiken om kandidaten te beoordelen. En bloedtests. What’s next? Röntgenfoto’s, fouilleren, naakt op een eiland? Of dat je in het donker een gesprek moet voeren – en de assessor heeft een infraroodkijker op zijn hoofd?
Deathmetal
Mijn advies? Als het er al zoveel op lijkt, dóé dan ook maar gewoon of het een date is, zo’n assessment. Drink dus goed vooraf: ik doe zelf altijd twee tequila’s, en ga lekker improviseren bij het rollenspel ‘Wanneer gaan we iedereen vertellen van onze affaire?’ Trek je lievelingskleren aan die toch sexy zijn en draai deathmetal op weg ernaartoe om de killer in jezelf te wekken.
Bad ass blik
Ik zou ook vragen om een tijdstip van half 5 ‘s ochtends, dat is tenminste de tijd dat ik op mijn scherpst ben op een date, vlak na de shoarma. Je loopt op die assessor af met een bad ass blik, je doet alsof het je allemaal geen reet kan schelen, hij kijkt je aan en je weet het.
Je wordt het niet.
Assessments suck, maar volgende maand heb je er weer één.’
Japke-d. Bouma schrijft elke week een column voor nrc.next met tips voor de kantoorjungle. Volg haar op twitter @japked. Deze column is ook speciaal geschreven voor Werf&, vanwege de onderlinge samenwerking en het thema van de komende printeditie: matching. Meer lezen? Neem een abonnement!
