Contact maken, maar dan écht. Het is de essentie van het werk van de CliniClowns, een organisatie die (onder meer) zieke kinderen en mensen met dementie bezoekt, en probeert via echt contact een lach op het gezicht te toveren. ‘Maar je hebt echt geen rode neus nodig om echt contact te maken’, vertelde directeur Ilse Beckers gisteren tijdens Werf& Live aan de ruim 300 bezoekers. ‘Ieder mens knapt altijd op van zich verbonden voelen, ertoe doen, je gezien voelen.’
Beckers begon haar bijdrage met een klassiek rondje petje op/petje af, maar dan met rode neuzen.
Beckers begon haar bijdrage met een klassiek rondje petje op/petje af, maar dan met rode neuzen. Hoeveel CliniClowns zijn er in Nederland? Treden ze gratis op? Zijn het vrijwilligers of professionals? Wat is hun jaarbudget? En hoe lang bestaan ze? Het bleek een uiterst amusant gezicht in de zaal op te leveren, maar nog niet zo makkelijk (de goede antwoorden: 99, ja, professionals, 16,2 miljoen euro, sinds 1992). Het is dan ook ‘nogal een niche markt waarin je opereert’, aldus Beckers, die een kantoor leidt waar zo’n 55 medewerkers het werk van de CliniClowns mogelijk maken.
147.000 ontmoetingen
De nog geen 100 CliniClowns in Nederland, vaak afkomstig van de theateropleiding, zorgen jaarlijks voor 147.000 ontmoetingen, liet Beckers weten. Oftewel: zo’n 147.000 keer écht contact. Tegenwoordig ook voor mensen met een beperking, gevluchte kinderen en – nu in pilot: jongeren met mentale gezondheidsproblemen. De kracht van de CliniClowns? Beckers: ‘Wij noemen dat de geefkracht. Dat begint met jezelf kwetsbaar durven opstellen. Het is niet iemand die met flapschoenen binnenkomt en de zaal naar zijn hand zet. Maar juist iemand die altijd eerst de ruimte voelt en kijkt: wat heeft die ander van mij nodig?’
De kracht van de CliniClowns? ‘Wij noemen dat de geefkracht.’
Het doel is niet de lach, het mogelijk effect is de lach, aldus Beckers, die uitlegt dat ook de ‘ruimte om te spelen’ een belangrijke succesfactor is. ‘Dat begint vaak met spiegelen van gedrag van de ander. Als je nadoet wat die mevrouw met dementie doet, dan is er vaak ineens contact. Dat is bijna nog ontroerender dan bij kinderen, letterlijk magisch’, verwees ze naar het thema van de dag. Lach, contact en spel, dat zijn volgens haar de 3 elementen waarmee CliniClowns die magie voor elkaar kunnen krijgen.
Aan/uit-knopje
Contact maken is als een lichtknopje, je kunt iemand echt aan- of uitzetten, leerde Beckers van een van haar CliniClown-collega’s. Het begint met oprecht luisteren. Maar dat is niet makkelijk. Daarvoor moet je altijd eerst bij jezelf beginnen, zegt ze. ‘Maak altijd eerst contact met jezelf. Begin met een check-in. Hoe voel je je? Ben je in staat om met mij contact te maken? Hoe zit je er eigenlijk bij? En oefen actief luisteren.’ Waarbij ze meteen nog een nuttige boekentip aan de hand doet over het begrip ‘perspectivistische lenigheid‘, en vertelt dat de CliniClowns tegenwoordig ook bedrijven trainen in de kunst van echt contact maken.
En hoe zit het eigenlijk met het recruitment in de eigen organisatie? Dat blijkt te gaan via audities op video. ‘Voor de laatste vacature kregen we zo 250 filmpjes’, legt Beckers uit. ‘Van hen zijn er 16 uitgenodigd voor een live auditie, van wie er 3 aspirant-clown zijn geworden. Die worden vervolgens in 2 jaar opgeleid om zelfstandig te kunnen werken. Behalve het clownsvak moet je namelijk ook snappen in wat voor context je komt werken, het is ook heel zwaar, je krijgt met kwetsbare mensen te maken.’
Een van de hoogtepunten
Het optreden van Ilse Beckers was een van de hoogtepunten van de dag in de sfeervolle Rijtuigenloods in Amersfoort, die in de grote zaal begon met 10 korte pitches van de genomineerden voor de Werf& Awards (die aan het eind van de dag zouden worden uitgereikt, waarover later meer in verschillende podcasts op deze site), terwijl in een andere zaal de Amerikaanse goeroe Kevin Wheeler zijn kijk op de toekomst van recruitment deelde.
Na de lunch was de officiële aftrap van de dag, waarbij dagvoorzitter Milou Verhoeks (Cooble) eerst de magie van ‘een match die klopt’ beschreef, en werkdagen ‘die voelen als een sprookje’. Vanaf daar was het een klein bruggetje naar de eerste keynote van de dag, waarin Ursula Pooters over haar ‘sprookjesboek’ vertelde: het werk als adviseur arbeidsmarkt en recruitment bij de Efteling. Als bijbaner kwam ze er ooit binnen, samen met haar jeugdvriendin Merel. ‘Tja, dat krijg je als je in Kaatsheuvel opgroeit.’ Na de Hotelschool keerde ze er in 2017 terug.
Betovertocht
Sindsdien probeert ze de instroom van jaarlijks zo’n 1.000 medewerkers (uit zo’n 8.000 sollicitaties) in goede banen te leiden. Waarbij vooral gastgerichtheid een grote rol speelt, legt ze uit. En wat volgens haar hierbij het belangrijkst in: menselijk contact. Ook voor de recruiters. ‘We hebben als missie om van elke sollicitant een ambassadeur te maken. We zijn blij dat je solliciteert. En dat gevoel willen we je ook echt meegeven.’
De Efteling verbindt door verhalen, aldus Pooters. En dus was het ook heel passend dat ze de 21-jarige bedrijfskundestudent Tom Gruijters had meegenomen, die als oproepkracht de afgelopen 3 jaar al heel wat afdelingen van het pretpark van binnen heeft mogen zien, en daar op het podium vol trots en enthousiasme over vertelde. Hij nam zijn publiek onder meer mee in de ‘Betovertocht’; een onboardingprogramma om nieuwe medewerkers in hun eerste week meteen te inspireren, en herinneringen met elkaar te laten creëren. Want daar is wat het bij de Efteling altijd om gaat, of je nu bezoeker of medewerker bent.
Breakouts en netwerken
Over herinneringen creëren gesproken… Na de vele breakouts in de verschillende rijtuigen, waaruit alle bezoekers hun eigen keuze konden maken, en de fijne ontmoetingen op het centrale netwerkplein, kroop de middag langzaam naar zijn climax: de jaarlijkse uitreiking van de Werf& Awards. Een gebeurtenis waarvoor niemand minder dan illusionist Victor Mids was uitgenodigd, die al vanaf zijn eerste woorden in de hoofden van zijn publiek kroop. ‘Ik hoor het jullie denken: wat ben ik eigenlijk klein in het echt.’ Waarna we allemaal niet veel later ineens met onze armen in de knoop zitten.
En zo beleven we nog een aantal mindf*cks met z’n allen. Hoe kan het nou dat hij weet welke kaart ik in m’n hoofd heb? Hoe weet hij dat we aan rode hamer denken, als we aan een gekleurd werktuig denken? En hoe verklaar je het mysterie van het verdwijnende rode doekje? Mids leert ons dat het grote altijd het kleine verbloemt, en dat het erom gaat de ‘illusie van een vrije keuze’ te creëren, terwijl je in werkelijkheid mensen precies laat doen wat je wil. Lessen die ook voor recruiters relevant zijn. Waarna de uiteindelijke uitreiking van de Werf& Awards voor de winnaars gelukkig geen illusie blijkt te zijn.
Lees ook
- Een analyse van alle inzendingen van dit jaar
- Dit zijn de 10 genomineerden voor de Werf& Awards van 2024
- Jurydag Werf& Awards: ‘Steeds vaker integrale verhalen’
Meer weten?
Kijk voor meer informatie bij Werf& Awards.