Ken je die drang om met je tong naar die ontstoken kies te gaan? Of aan je arm te krabben waar je je net gestoten hebt? Het schijnt dat aanraking van een pijnlijke wond een dempende werking heeft. Daarom werkt het als je van je moeder een kus op je knie krijgt als je bent gevallen.
Het schijnt dat aanraking van een pijnlijke wond een dempende werking heeft.
In ons hoofd werkt dit net zo. Als we een (verkeerde) beslissing nemen, blijven we die herinnering oproepen in een vergelijkbare situatie. Bijgeloof is hier een mooi voorbeeld van. Speelde je een goede wedstrijd nadat je ‘s ochtends in plaats van een boterham een bord Brinta had gegeten, dan roept Brinta dat gevoel op en wil je dat blijven eten voordat je gaat sporten. Speel je een slechte wedstrijd, dan koppel je andere factoren hieraan – en niet het eten van Brinta.
Onderbuikgevoel
Rationeel gezien weten we allemaal dat bijgeloof voortkomt uit de menselijke eigenschap om verschillende concepten met elkaar te verbinden, ook al is er geen verband, maar toch. Toch houden we allemaal vast aan een vorm van bijgeloof of onderbuikgevoel. Sommige menen dat het onderbuikgevoel hen beschermt tegen het maken van de verkeerde beslissing, maar helaas laat de praktijk zien dat het onderbuikgevoel vaak niet meer waard is dan een wilde gok.
Te veel manager krabben onterecht aan een open wond.
Te veel managers refereren onterecht naar argumenten om iemand niet aan te nemen en krabben daarmee aan een open wond. Maar één verkeerd aangenomen oudere in het verleden staat er niet synoniem voor dat álle ouderen in de toekomst niet zouden passen. En vervang hier gerust ‘ouderen’ door alles wat je wil. We zitten graag aan onze wonden, maar helaas met de verkeerde reden. Niet om de pijn tegen te gaan, maar om de oorzaak te maskeren. Maar die gaat daarmee niet weg.
Geen clean sheet
Iedereen die mensen aanneemt maakt verkeerde keuzes. Niemand heeft een clean sheet van alleen maar toppers. Ik kan uit ervaring spreken, want zoals het ook bij de loodgieter lekt, heb ik door de jaren heen zelf ook meerdere keren de ‘verkeerde’ mensen aangenomen. Verkeerde mensen bestaan natuurlijk niet, maar voor mijn organisatie niet de juiste. Zo heb ik eens een oud-collega weer in dienst genomen. Uiteindelijk liep dat heel anders dan gewenst, maar dat zou me nu zeker niet ervan weerhouden om de volgende keer weer iemand terug te halen. Sterker: ik zou bijna namen willen noemen van mensen die ik graag terug zou willen…
Strooi geen zout in je ogen, want dan helpt wrijven echt niet.
Dus: raak vooral die wond aan, voel de pijn en temper deze door de aanraking. Maar strooi geen zout in je ogen, want dan helpt wrijven echt niet.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Op elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.