Nog maar 10 jaar geleden zagen lijnmanagers de recruiter nog vaak aan voor een soort intercedent. Maar er was destijds wél meer saamhorigheid. En meer feest, stelt Martijn Smit. Wie durft nu nog te zeggen dat hij/zij van recruitment houdt?
Gisteren was ik op het Recruitment Tech Event, voor deze jongen echt een soort halve reünie. De hardcore Nederlandse recruitment-industrie is namelijk een grote incestueuze bende; iedereen heeft het wel eens met iemand gedaan. En dan bedoel ik uiteraard: samen gerecruit. Zo heeft Patrick met Tamara gerecruit, ik weer met Patrick, Koos met Kay en Kay met Gusta en via Gusta zijn wij weer allemaal familie van elkaar. Zij is niet voor niks in mijn ogen de ‘Chapter Lead’ van de Nederlandse recruitmentgang.
Over het ontstaan van de vaderlandse recruitmentindustrie
Enfin, ik stond dus gisteren met een recruitment-kikkervisje te praten en toen smolt mijn hart. Ik keek hem diep in zijn ogen en dacht: ‘Jongen, je moest eens weten.’ Daarom dacht ik: misschien is het leuk om de jonge Werf&-lezertjes eens wat te vertellen over het ontstaan van de Nederlandse recruitmentindustrie. Over de tijd dat zij nog bezig waren met de belangwekkende levensvraag: werkt Clearasil nou wel of niet?
in nederland stond een groep van ongeveer 200 man aan het begin van de hele recruitmentscene
Er is een groep van ongeveer 200 man die aan het begin van de recruitmentscene in Nederland hebben gestaan. Rond 2010 kwam het allemaal samen. Vroeger werd je bij bedrijven gezien als een soort socialist als je in recruitment zat. Iemand die wel even op de barricades ging staan. De corporate recruitmentrol kreeg pas echt een beetje vorm rond de eeuwwisseling.
Toen je nog mocht roken in de kroeg
De recruiter werd tot die tijd nog vaak gezien als het domme nichtje van HR. Je kwam dan binnen bij een organisatie en daar legde jij aan een lijnmanager uit dat jij de allereerste corporate recruiter van het bedrijf zou worden en hem ging helpen toptalent te vinden. Vervolgens reageerde zo’n manager met een opmerking in de trant van: ‘O, een soort intercedent dus’. Dit was nog maar 10 jaar geleden.
De recruiter werd 10 jaar geleden nog vaak gezien als ‘het domme nichtje van HR’
Onze industrie is ooit begonnen in een tijd dat je nog mocht roken in de kroeg. Heel veel samen ouwehoeren over het vak en samen drinken. De Blauwe Engel, de Omval en kandidaten interviewen in Dauphine. De koning van de events is voor mij nog altijd Rob van Elburg. Met zijn RIDE zette hij een rebellie onder recruiters in gang. Mijn favoriete editie is nog wel die keer dat ik een limo had gehuurd en bijna Aaltje Vincent heb dood gereden, maar dat geheel terzijde (bewijs op 24 sec…).
Wij zouden gezamenlijk op de barricades staan. Het was een tijd dat je ‘pimpen’ zei, en dat de scooter net populair werd. Ik had toen een rode scooter met de tekst “de Recruiter Scooter” erop. Inmiddels ben ik een licht dikkige veertiger. Dus Martijn op een scooter? Dat is nu voor niemand meer leuk.
Het was ook een tijd van inzichten en vriendschap
Het was destijds ook een tijd van inzichten. Mannen als Thomas Waldman, die dingen kon in de longtail. Of Gordon Lokenberg, die op mobile de toon zette. Gordon was toen als een roepende in de woestijn dat kandidaten via hun mobiel zouden gaan solliciteren. Waarop elke HR-manager hem voor gek verklaarde. Of Ewout Bolhuis en Roos van Vugt, die toen nog bij Deloitte de nationale lat bepaalden ten aanzien van recruitment, met het fantastische ondersteunende werk van Corné Wielemakers van Maximum.
De hele dag werden online discussies gevoerd over het vak en veel heel slechte grappen gemaakt
Het was een tijd vol ontdekkingen, en Twitter was hippe shit. De hele dag werden online discussies gevoerd over het vak en werden heel veel heel slechte grappen gemaakt. Het was ook een tijd dat ik begon met mijn LinkedIn-blog MSIMG (‘Martijn Smit is mijn guru’). Het was – kortom: een tijd van warmte en vriendschap.
Waar is de saamhorigheid gebleven?
Als ik dan de nieuwe generatie recruiters zie, dan mis ik die saamhorigheid vaak wel. Vroeger hingen wij aan de lampen, nu drinken ze allemaal Radler 0.0%. De kameraadschap en het samen strijden voor een betere en mooiere recruitmentwereld, dat zie ik nog niet bij de recruitment-kikkervisjes van nu. Wij zenden veel over het vak, maar gaan weinig écht met elkaar in gesprek.
Veel van de recruiters van toen zijn inmiddels Global Talent Acquisition and Employer Branding bla-die-bla
Veel van de recruiters van toen zijn inmiddels Global Talent Acquisition and Employer Branding bla-die-bla. De passie voor het vak is er bij hen nog wel, maar inmiddels heeft het leven om ons heen gegrepen en ervoor gezorgd dat de vlam toch een beetje weg is. Ik hoor mannen op events klagen met teksten als: vroeger, toen de lucht nog schoon was en de seks nog vies, toen de boten nog van hout waren en de recruiters van staal. Maar die tijd zal nooit meer terugkomen.
Mijn liefde blijft altijd behouden
Inmiddels ben ik zelf ook 10 jaar verder. Een scheiding, een ziekte en een verlies achter de rug. Maar mijn vlam en liefde voor het recruitmentvak blijf ik houden. En het lijkt mij heel leuk om deze liefde samen met een jonge lezer(es) van Werf& te delen. Dus…: ik heb nog één kaartje over voor Onboard.Amsterdam, waar ik volgende week donderdag spreker ben voor 900 man. En jij kunt het beste plekje in het huis krijgen. Er zijn maar twee voorwaarden. Eén: je moet in de comments hieronder in één woord zeggen waarom je van recruitment houdt. En twee: je moet onder de 30 zijn. Zie ik je dan?
Martijn Smit werkt bij Adver-Online als HR & Recruitmentstrateeg.
Lees ook van Martijn:
- Read The F**king Manual, oftewel: hoe je bij een nieuwe baan ontkomt aan gênante situaties
- Op zoek naar echte liefde? Vergeet je talentpool niet
- Waarom ik nooit een theezak zal aannemen (en andere gedachten over discriminatie)
Lees hier alle artikelen van Martijn