Ik ben geen liefhebber van klassieke muziek. In mijn jeugd stond er thuis iedere zondag klassieke muziek aan. En dan niet de lichtere variant, maar echt van die zware opera’s. Niet iets waar je als tiener op zit te wachten, maar een aversie heb ik er niet tegen gekregen.
Zo ben ik tot tranen geroerd bij de TedX van Benjamin Zander. Hij vertelt over een stuk van Chopin. Hij legt het uit en vervolgens speelt hij het. Nu valt er over smaak te twisten en ga ik hier niet verkondigen dat mijn muzikale voorkeur drastisch gaat veranderen, maar toch heeft het verhaal van Benjamin mij aan het denken gezet. Zal ik eens vaker naar klassieke muziek gaan luisteren?
Was het Chopin?
Waarom heeft hij mij aan het denken gezet? Was het Chopin? Was het zijn toelichting? Of was het juist het verhaal van die jongen over zijn broer? Nee, het was de passie van Benjamin. De kracht van zijn verhaal zat in zijn enthousiasme. Had hij een verhaal verteld over de toegevoegde waarde van het zelf maken van verse pasta, dan had ik dáár over nagedacht. Zou hij mij aanraden om iedere ochtend een groot glas koud water met citroensap te drinken, zou ik dát proberen. Maar daar ging het niet over. Het ging over klassieke muziek. En ik ga vaker naar klassieke muziek luisteren. Dankzij de orkaankracht aan emotie van Benjamin.
Passie spreekt tot de verbeelding en brengt mensen in beweging.
Je hoort het aan het ingesproken bericht op het antwoordapparaat. In de toon van de mail. In de glinsterende ogen. Passie spreekt tot de verbeelding en brengt mensen in beweging. Een bevlogen manager heeft meer overtuigingskracht dan het mooiste functieprofiel met een fantastisch salaris. Recruitment zonder passie is als sport zonder supporters, studeren zonder docenten en friet zonder zout.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Op elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.