Een knappe vestigingsmanager van een lokaal uitzendbureau hielp Martijn Smit 20 jaar geleden aan zijn eerste recruitmentliefde. Tot gerommel in het kopieerhok kwam het niet, wel is hij haar nog altijd dankbaar.

Zoals de trouwe lezers van mijn recruitment-ramblings weten schrijf ik graag over de overeenkomst tussen de liefde en recruitment. Daarom wilde ik het deze week hebben over mijn eerste grote recruitmentliefde: Sonja.

‘Ik wil je van mijn payroll af!’

Het verhaal begon toen ik een jaar of 20 was. Ik was op reis geweest en moest werk vinden. Mijn vader riep constant: ‘ik wil je van mijn payroll af!’ Dus dat besloot ik maar te gaan proberen.

Zodoende liep ik als jong werkzoekende naar binnen bij Olympia-uitzendbureau. Ze keken daar naar mijn cv en als vers afgestudeerde P&O-student zagen zij wel een plekje voor mij als intercedent.

Ik begon als intercedent OO

Dat bureau was toen nog in handen van Marcel Slaghekke (foto), met wie ik ook een sollicitatiegesprek had. Voor de mensen die hem niet kennen: het is een zeer imposante man, zeker als je zelf een spruit van 20 bent.

Maar het liep gelukkig goed af, en ik werd in dienst genomen als intercedent OO. Vraag mij niet waar dat ‘OO’ voor stond, maar in het kort kwam het erop neer dat ik alle productie- en techniekaanvragen mocht gaan doen.

Driedelig grijs en killer hakken

In die tijd droeg ik dagelijks driedelig grijs en altijd een paisley stropdas. Het was een tijd van kaartenbakken, posters in de ramen en vrijdagmiddag borrelen met alle uitzendkrachten die met urenbriefjes kwamen aanzetten.

Mijn vestigingsmanager was Sonja, een beeldige vrouw, verzorgd, knap en ze droeg killer hakken. Ze had billen waarvan ik ging kwijlen en droeg rokjes waar ze optimaal in uitkwamen. De hormonen gierden door mijn lijf als ze alleen al naar me keek.

Voor mij was Sonja de Julia Roberts van recruitment

Voor mij was Sonja de Julia Roberts van recruitment. En wat het leukste was: Sonja had blind vertrouwen in mij. Ik vond het werk ook direct leuk. Ik had ook echt heel afwisselende klanten. Schoonmaakbedrijven, productiebedrijven, van alles kwam voorbij.

Het moment waarvan ik had gedroomd

En toen, na drie weken gebeurde het. Het moment waarvan ik had gedroomd. Ik mocht voor het eerst mee met Sonja, de vestigingsmanager.

Dus wij samen, in de vestigingsleasebak, naar de klant. De hele auto rook naar Sonja en de endorfine begon zich inmiddels te vertalen in klotsende oksels en wilde fantasieën van kussen met Sonja in het kopieerhok achterin de vestiging. Maar wat zou deze powervrouw zien in een knaapje als ik? Ik was net de Clearasil-fase ontgroeid…

Een narrige man met een bierbuik

Samen reden wij naar het Nederlandse Congres Gebouw, waar wij een gesprek hadden met de manager facilitair en logistiek. Het was een narrige man met een bierbuik waarop menig Oktoberfestganger jaloers zou zijn. Ik meen mij te herinneren dat hij Fred heette. Het was niet echt een appetijtelijke man, 50 en verzuurd. Maar Fred was ook niet van steen. Hij had wel ogen in zijn kop en was – onder die bierbuik – ook gewoon een man van vlees en bloed. Fred was dan ook – net als ik – op slag verliefd op Sonja.

Het leek wel alsof Sonja in dienst was bij De Bijenkorf, als chef inpakservice

Fred was op zoek naar 40 studenten die tijdens het North Sea Jazzfestival alle schoonmaak wilden doen. Het leek vervolgens wel alsof Sonja niet in dienst was bij Olympia, maar bij De Bijenkorf, als chef inpakservice. Binnen 10 minuten had ze Fred helemaal ingepakt en er een strik omheen gedaan. Gelachen om zijn grapjes, zijn openlijk geflirt gepareerd en hem het gevoel gegeven dat wij het wel even zouden regelen. Daarnaast mocht ik ook dingen zeggen tegen de klant, wat ik al heel bijzonder vond.

Een sprong van blijdschap

Op de terugweg in de auto stonden Sonja en ik stil bij het stoplicht. Ze legde toen haar hand op mijn been en keek mij veelbetekenend aan. Ze zei: ‘Wij zijn een leuk stel samen’. Mijn hart maakte een sprong van blijdschap. Ruim 20 jaar geleden bestond #metoo niet, maar heette het nog “collegiale genegenheid”. Ik smolt ter plekke.

Mijn eerste recruitmentproject

Die klus was vervolgens ook echt ontzettend leuk. Het werd mijn eerste recruitmentproject. Ik heb daardoor drie dagen lang op North Sea Jazz mogen rondlopen en veel van mijn muzikale helden achter de schermen ontmoet. Mannen als Miles Davis en Dizzy Gillespie. Zo is mijn liefde voor recruitmentvak geboren.

https://www.youtube.com/watch?v=RdvPuDxNFXM

En de liefde tussen Sonja en mij? Die is er uiteindelijk nooit van gekomen. Toen ik drie maanden in dienst was, ging Sonja ergens anders werken. Het gerommel in het kopieerhok bleef daardoor niet meer dan een zoete droom. Toch ben ik Sonja tot op de dag van vandaag dankbaar. Want dankzij haar heb ik tóch mijn grootste liefde gevonden: recruitment.

Martijn Smit werkt bij Adver-Online als HR & Recruitmentstrateeg.

Lees ook van Martijn:

• Read The F**king Manual, oftewel: hoe je bij een nieuwe baan ontkomt aan gênante situaties
• Op zoek naar echte liefde? Vergeet je talentpool niet
• Waarom ik nooit een theezak zal aannemen (en andere gedachten over discriminatie)

Lees hier alle artikelen van Martijn