Menig recruiter ziet motivatie als een van de 3 belangrijkste succesfactoren van een kandidaat. Maar de vraag is dan: is de motivatie van een kandidaat wel goed te meten, uit te vragen of te herkennen? Oftewel: hoe goed kun je motivatie inschatten? Recentelijk verscheen in wetenschappelijk tijdschrift Nature een fraai onderzoek hierover, uitgevoerd door Mitchel Kappen (Universiteit van Gent) en Marnix Naber (Universiteit Utrecht).
Key take-aways
De belangrijkste conclusies uit het onderzoek:
- Recruiters zijn het totaal met elkaar oneens over hoe gemotiveerd kandidaten zijn;
- Gemiddeld genomen zijn recruiters heel slecht in het inschatten van de motivatie van kandidaten;
- Recruiters letten wel op de juiste non-verbale signalen, maar interpreteren ze verkeerd;
- Met behulp van machine learning is wel mogelijk om patronen in non-verbale gezichtsuitdrukkingen te ontdekken die de motivatie van een kandidaat onthullen.
Het onderzoek in het kort
Voor het onderzoek in opdracht van Neurolytics hebben 154 studenten een fake sollicitatie gedaan, inclusief een gestructureerd video-interview waarbij ze 3 vragen voorgelegd kregen. De kandidaten wisten dat ze niet op een echte baan solliciteerden en deden mee om hun sollicitatie-skills te trainen. Het ging om een functie bij een tegenwoordig enigszins controversiële organisatie, een grote Brits-Nederlandse oliereus. De kandidaten werd gevraagd hoe gemotiveerd ze waren voor deze baan op een 10-puntsschaal. Omdat deze organisatie zeer verschillende emoties oproept bij kandidaten, was er een goede verdeling in motivatie voor de functie te zien.
Wie zou er winnen: de recruiter of het algoritme?
De video’s zijn vervolgens voorgelegd aan verschillende recruiters met de vraag om te beoordelen hoe gemotiveerd de kandidaten waren. De antwoorden zelf hoorden de recruiters niet, ze konden dus alleen gebruik maken van de non-verbale gezichtsuitdrukkingen. Dezelfde videobeelden werden gevoed aan een computeralgoritme dat ook probeerde te voorspellen hoe gemotiveerd de kandidaten waren. Wie zou er winnen?
De resultaten: bijna schokkend
De resultaten zijn bijna schokkend te noemen:
- De onderzoekers vonden een negatieve correlatie tussen hoe gemotiveerd de recruiters dachten dat de kandidaten waren en hoe gemotiveerd de kandidaten zelf aangaven te zijn. Oftewel: hoe meer gemotiveerd de kandidaten zelf zeiden te zijn, hoe mínder de recruiters dat herkenden.
- De recruiters waren met name slecht in het herkennen van de extremen. Ze herkenden zowel de sterk ongemotiveerde als de sterk gemotiveerde kandidaten niet als zodanig. Kandidaten die als gemotiveerder werden gezien, zeiden dit dus in feite minder te zijn, en andersom.
- De recruiters schatten mannen gemiddeld als gemotiveerder in dan vrouwen.
- Een algoritme getraind op de informatie over de motivatie die de kandidaten zelf hadden aangegeven was wel in staat om de best gemotiveerde kandidaten te vinden. Dit geeft aan dat er wel subtiele non-verbale signalen zijn die, mits correct geïnterpreteerd, de motivatie van sollicitanten kunnen onthullen.
- De recruiters bleken dezelfde non-verbale gezichtssignalen te gebruiken voor hun beoordeling als het algoritme. Het enige verschil was: de recruiters interpreteerden deze signalen verkeerd.
Liever muntje opgooien
Het laatste resultaat behoeft nog wat toelichting. Het algoritme, explainable A.I., genoemd, heeft ook aangegeven wat de belangrijkste indicatoren zijn in de gezichtsuitdrukkingen waarop te meten is hoe gemotiveerd een kandidaat is, op basis van hun eigen motivatie. Denk hierbij aan zaken als het licht optrekken van de mondhoeken (oftewel: een flauwe glimlach). Er is ook een algoritme ontwikkeld op basis van hoe gemotiveerd de recruiters dachten dat een kandidaat was. Het bleek deze deze beide algoritmes dezelfde aspecten belangrijk vonden, maar precies andersom interpreteren.
Dus een non-verbaal signaal dat ‘onthult’ dat een kandidaat gemotiveerd is, ziet een recruiter als kenmerkend voor een gebrek aan motivatie en omgekeerd.
Op de vraag om de 25% meest gemotiveerde kandidaten te selecteren zaten de recruiters er zover naast dat een muntje opgooien een grotere kans had gehad om de juiste (gemotiveerde) mensen te selecteren dan een recruiter een besluit te laten nemen.
Conclusie: vergeet het inschatten
Uit de sociale beïnvloedingsliteratuur weten we dat eerste indrukken voor een belangrijk deel gebaseerd zijn op het onbewust verwerken van non-verbale informatie, zoals gezichtsexpressies en lichaamstaal. Dit onderzoek toont aan dat recruiters (of misschien wel: mensen in zijn algemeenheid) dramatisch zijn in het inschatten van motivatie op basis van deze non-verbale communicatie. De conclusie: als je motivatie belangrijk vindt voor een kandidaat, is het verstandig om dit gestructureerd uit te vragen. En niet door een recruiter in te laten schatten.
Over deze rubriek
In deze nieuwe rubriek leggen Dr. Ilja Sligte (assistant professor aan de Universiteit van Amsterdam en Chief Science Officer van BrainsFirst) en Bas van de Haterd (onafhankelijk spreker en adviseur op het gebied van selectietechnologie) elke maand op een begrijpelijke manier een nieuw wetenschappelijk onderzoek uit dat relevant is voor het selecteren van medewerkers.