De discussie of recruitment wel/niet onder HR moet vallen, is al zo oud als recruitment bestaat. Of misschien wel: zo oud als HR bestaat? Wat was er eigenlijk het eerst? Recruitment of HR? Dit is misschien wel de makkelijkste vraag van de hele discussie. Niets kip of ei, zonder recruitment immers ook geen HR. Het probleem hierin is evenwel dat recruitment onderdeel is geworden van HR. Wie is daar verantwoordelijk voor? Barbertje moet hangen lijkt me…
Weinig zo wispelturig als recruitment.
In tijden van schaarste op de arbeidsmarkt krijgt HR het zwaar te verduren als het om de werving van nieuwe mensen gaat. Iedereen heeft behoefte aan vers bloed en HR ziet door de bomen het bos niet meer. Recruitment krijgt een hogere prioriteit, lees: meer geld voor arbeidsmarktcommunicatie, bemensing en hogere salarissen. Dit wordt direct weer teruggedraaid op het moment dat de arbeidsmarkt kantelt. Niets zo wispelturig als recruitment.
Twee problemen
Als recruiter weet je dat de werving van mensen grofweg op te delen is in twee problemen. Eén: er is schaarste van aanbod, zoals nu. En twee: er is een overschot en men wil alleen de allerbeste. Er is dus altijd meer een werving- of juist meer een selectieprobleem. Deze twee problematieken volgen elkaar namelijk altijd op. Het ene gaat over in het andere. Het is een continuüm. Bedrijven die dit beseffen zijn spekkoper. De andere lopen achter de feiten aan.
Recruitment is een continuüm. Bedrijven die dit beseffen zijn spekkoper.
Jaren geleden was recruitment een taak van HR. Inmiddels is het een aparte functie geworden. Maar is dit toereikend? Als je als bedrijf mensen zoekt die doen wat de managers verwachten, is het antwoord simpel: ja. Wil je als management mensen aannemen die jou vertellen wat je moet gaan doen, heb je specialisten nodig. Experts. Maar dit is niet voldoende. Eigenlijk begint het pas met erkennen dat je mensen nodigt hebt die jou vertellen wat je moet doen. Dit geldt namelijk ook voor goede recruiters. Die vertellen jou als HR-manager wat je moet doen als het op recruitment aankomt.
Twee dingen verklapt
Laat ik twee dingen verklappen wat goede recruiters jou als manager dan zullen gaan zeggen, of zouden moeten zeggen. Ten eerste: geef recruitment het podium, de positie die het verdient. Waar het onder valt, maakt niet veel uit. Hoewel je de urgentie benadrukt als dit rechtstreeks onder de CEO komt in plaats van onder HR.
Niet alleen HR, maar ook de CEO moet recruitment omarmen als topprioriteit.
Maar nummer twee is nog belangrijker. Niet alleen HR, maar ook de CEO moet recruitment omarmen als topprioriteit en hier áltijd een rol in spelen. Altijd? Ja, áltijd! Maar is de CEO hier niet te belangrijk voor? Hoewel deze vraag beantwoorden eigenlijk zonde van mijn tijd is, ga ik het toch doen. Noem mij 1 CEO, directeur, manager die succesvol is zonder recruitment als topprioriteit te nemen.
Strategie als ontbijt
‘Culture eats strategy for breakfast‘ is een beroemde uitspraak van managementconsultant en schrijver Peter Drucker. Iedereen weet dat een (bedrijfs)strategie door enkelen wordt geschreven, maar (bedrijfs)cultuur door iedereen wordt gevormd. Iedereen dus. Of je nou leiding geeft, krijgt of ondergaat. Of je veel verdient of te weinig krijgt. Iedere medewerker maakt onderdeel uit van de cultuur. Recruitment is dé belangrijkste schakel bij het behouden of juist creëren van de beoogde cultuur. Misschien hebben we het voortaan beter over ‘recrultuur’.
Over de auteur
Wim van den Nobelen is recruiter salarisadministratie bij Strictly People. Hij schrijft voor Werf& de ‘Wim op woensdag’. Op elke woensdag vind je hier een blog, onderzoek of artikel van hem.