Ze vond het ‘best moeilijk’ om er zo openlijk over te beginnen, zegt ze, zo midden in de crisis rondom het coronavirus. Omdat het zo persoonlijk is natuurlijk, maar ook omdat nu alles wel om corona lijkt te draaien. Toch deed Sheila van der Meeren het. Want hoe vreselijk het om zich heen grijpende COVID19-virus ook is, het is natuurlijk niet het enige gezondheidsissue waar we met z’n allen mee kampen. En ook niet het enige dat grote impact heeft op de samenleving. En daar wil ze graag aandacht voor vragen.
Corona is natuurlijk niet het enige gezondheidsissue waar we met z’n allen mee kampen.
En dus brengt de Waalwijkse binnenkort het boek uit: ‘Fuck, ik heb kanker’. Over haar eigen medische ervaringen van de afgelopen jaren, en over haar recente werk voor de stichting Supervrouw. Dit alles bedoeld om anderen die met hetzelfde probleem kampen te inspireren en te helpen, maar ook om een (dure) stamceltherapie in Mexico te bekostigen die haar eigen kwaliteit van leven weer aanmerkelijk kan verbeteren.
Hoe verder na de diagnose?
Want het waren twee heel bijzondere jaren, vertelt ze. Sinds het moment dat ze in mei 2018 de diagnose kreeg, en zich afvroeg: hoe nu verder? Want ja, daar sta je dan. Borstkanker. En alleenstaande moeder van 2 kinderen, met een eigen onderneming in de recruitmentbranche waar je grootse plannen mee hebt. ‘Ik had net mijn laatste spaargeld gestoken in mijn eigen kantoor’, blikt ze terug. ‘Ik had echt het plan om te gaan groeien, mijn business was er helemaal klaar voor. Ja, toen kwam dit er wel even vervelend tussendoor natuurlijk…’
‘Ik had echt het plan om te gaan groeien, mijn business was er helemaal klaar voor.’
De jaren erna werkte ze ‘gewoon’ door, in het vernieuwde kantoor, tussen de chemobehandelingen door. Ze wilde dat klanten zo weinig mogelijk ervan wisten en merkten, want dat zou misschien klanten kunnen kosten. En dus blogde ze al die tijd onder pseudoniem. Deze maand maakte ze echter bekend dat ‘Iris‘ eigenlijk ‘Sheila van der Meeren’ heet. ‘Het is echt een deel van mij’, zegt ze nu. ‘Als je zelf het verhaal bent, kun je op een gegeven moment niet langer een andere naam kiezen, vind ik. Heel veel mensen halen ook inspiratie uit mijn verhaal. Tegen hen wil ik ook zo eerlijk mogelijk zijn.’
‘Tuimelde zo in een franchise’
De 45-jarige Van der Meeren werkt al heel wat jaar in de recruitmentbranche. Na een aantal banen in loondienst, eerst als accountmanager in HRM-software, en daarna bij een detacheringsbureau, startte ze in 2009 met ‘Recruitment4You‘. Net moeder geworden, ‘geen handige planning in ondernemerschap’, begon ze in een ‘mobiele kantoorunit’ met twee werkplekken. Maar haar aanpak viel al snel op, waarna ze werd benaderd om haar formule om te zetten in een franchiseformule.
‘Ik was net moeder geworden, geen handige planning in ondernemerschap.’
In een razend tempo werd daarvoor vervolgens alles geschikt gemaakt. ‘Stevige kost’, blikt ze terug, ‘en ik tuimelde daar zo in.’ Vijf jaar lang draaide ze vervolgens een hele franchiseformule met haar recruitmentbureau. Tot het haar te veel werd. ‘Ik was altijd aan het werk. Had weinig sociaal leven over. En dat met twee kinderen, dat wilde ik eigenlijk niet meer.’
De echt grote klap kwam erná
En dus besloot ze om te ‘downsizen’, oftewel: afscheid te nemen van de franchisenemers, en weer gewoon met haar eigen formule verder te gaan. In 2016 lukte dat. En de jaren erna liepen zelfs voorspoedig. Tot dat moment in 2018 dus, waarop ze de verschrikkelijke diagnose kreeg. De groeiplannen konden meteen de koelkast in. Wat volgde, waren onder meer 29 chemo- en immuno-behandelingen. Met tussendoor nog vele onderzoeken. Daarna volgden de operatie en bestralingen.
‘Al die behandelingen hadden me uitgeput.’
‘Maar de echte grote klap kwam pas erná’, vertelt ze. ‘Al die behandelingen hadden me uitgeput. En er kwamen zakelijke tegenslagen. Zoals een klant die me oplichtte, door een kandidaat aan te nemen zonder de fee te betalen. In vol besef wat er gaande was, brak ik nadat ik ophing in tranen uit. Ik prijs me gelukkig met een team van fijne mensen en studenten om me heen die het op kantoor draaglijk maakte.’
Genezen verklaard. Maar nog niet de oude
Ja, ze was genezen verklaard. Officieel ‘schoon’, zoals het dan zo mooi heet. Maar het is niet zo dat ze daarmee haar oude leven ‘gewoon’ weer kon oppakken. ‘Ik dacht dat ik er met het afsluiten van het behandeltraject zou zijn. Maar het herstel van de behandelingen bleek minstens zo belangrijk. Ontdekken wat je wel en niet kunt. Mijn werk kan ik nog uitstekend doen, maar wel op momenten die bij mij passen. En soms betekent het dat ik ’s nachts werk. Want door de chemo is mijn slaapritme verstoord geraakt. Gelukkig kan ik als eigen baas zelf bepalen hoe mijn werkschema eruitziet.’
‘Mijn werk kan ik nog uitstekend doen, maar wel op momenten die bij mij passen.’
Maar er zijn meer fysieke ongemakken. Zoals cognitieve uitval, waardoor ze af en toe zegt niet op woorden te kunnen komen, zeker in stresssituaties. Of sporten, wat nu lastiger is dan hiervoor. En dan heeft ze ook nog intoleranties voor veel voedingsstoffen erbij gekregen. Kortom: ‘De lijst met restklachten is lang.’
De mogelijkheden van stamceltherapie
Bij toeval (‘Maar ja, wat is toeval?’) stuitte ze vervolgens op de mogelijkheden van stamceltherapie om die klachten terug te brengen. Een voor haar veelbelovende therapie, met echter één grote kanttekening: hij wordt niet vergoed door de ziektekostenverzekering. Wat nu te doen? ‘Langzaam begon toen het idee te ontstaan om al mijn ervaringen, alle middelen die ik heb getest en ook hoe ik door de moeizame tijd ben komen door mijn optimisme, uit te geven in een boek.’
De opbrengst is volledig bedoeld om de stamceltherapie mogelijk te maken.
Het was begin dit jaar, toen corona nog zomaar als ‘een griepje’ in China afgedaan werd. Wat volgde was een stichting, Supervrouw geheten, bedoeld om vrouwen in soortgelijke situaties ‘te inspireren en te empoweren’. En het boek dus, dat nu in pre-order is en in juni officieel moet verschijnen. De opbrengst is volledig bedoeld om de stamceltherapie mogelijk te maken.
‘Ik kwam erachter dat er eigenlijk niets voor deze doelgroep was’, zegt ze. ‘Daarom ben ik met deze stichting gestart. En vervolgens kwam ook het idee om dat boek uit te geven. Ik weet best: ik ga daarmee geen grote veranderingen teweeg brengen. Maar ik denk wel dat ik veel praktische problemen voor mensen ermee kan oplossen. Ik vraag de mensen ook altijd waarom ze het boek bestellen, zodat ik er ook een persoonlijke boodschap in kan schrijven.’
Nu voor een moeilijke afweging
Ze zit momenteel in de moeilijke fase dat ze een offerte uit Mexico heeft gehad, om voor 32.500 euro een 6-daagse behandeling te ondergaan, waarna ze weer helemaal de oude zou zijn, zonder bijwerkingen. Via de acties tot nu toe is zo’n 11.500 euro daarvan al binnen. ‘Eén man doneerde gewoon 1.000 euro, zó bijzonder.’ Maar nu is dus de vraag: hoe de rest van het geld bij elkaar te krijgen? Durft ze de offerte wel te ondertekenen? En dan is door de coronacrisis alles ook nog eens ‘ondergesneeuwd’, zoals ze het zelf zegt.
‘Had ik zó hard gewerkt om sterk te blijven, en dan krijg je ineens dit over je heen.’
‘In maart gingen we los met de stichting. Maar de aandacht ging toen volledig uit naar corona.’ Dat merkte ze trouwens ook zakelijk meteen. ‘Medio oktober begon het bij mij weer te draaien. En in januari, februari stond het er zelfs heel goed voor. Maar toen brak ineens corona uit. Had ik zó hard gewerkt om sterk te blijven, en dan krijg je ineens dit over je heen. Ik heb nu nog 1 vacature in behandeling die spoed heeft, en 1 vacature voor een kok, waarvan de opdrachtgever heeft gezegd: je mag zoeken, maar je hoeft geen haast te maken. Het restaurant is nu namelijk toch gesloten…’
Groeiplannen zijn niet verdwenen
Moeilijke tijden dus. Maar Van der Meeren is er het type niet naar om bij de pakken neer te gaan zitten. ‘Positief zijn, creatief zijn, dat houdt me op de been. In de zomer van 2019 had ik ook een moeilijk moment. Dacht ik: hoe moet ik het in vredesnaam allemaal gaan rondbreien? Maar ook toen had ik het gevoel: het komt goed. En dat heb ik nu gelukkig weer.’
‘Positief zijn, creatief zijn, dat houdt me op de been.’
De groeiplannen met haar eigen onderneming? Die zijn er dan ook nog steeds. Onverminderd. ‘Ik wil gewoon heel graag groeien’, zegt ze. Dat moet onder meer gebeuren met twee scans, zowel aan de kant van werkgevers als bij kandidaten. De eerste is de Cultuur Talenten Scan (CTS®), die inzicht geeft in de cultuur van je bedrijf. De andere is de Pre-Selectie Scan (PRS®) die besproken wordt tijdens het sollicitatiegesprek en die inzicht geeft in de aangeboren competenties van een kandidaat. Leg die twee op elkaar en een betere match ligt in het verschiet, zegt ze.
‘Een aantal studenten zou gaan afstuderen op deze scans. Dat hebben we nu stilgelegd.’
‘Een aantal studenten zou gaan afstuderen op deze scans. Dat hebben we nu stilgelegd. Maar mijn ambitie is er nog steeds. En vanaf augustus willen we dit heel graag weer oppakken. Omdat ik heel graag wil dat heel Nederland dit soort scans gaat gebruiken. Vanuit zakelijk belang, natuurlijk, maar ook vanuit een stukje idealisme. Ik denk namelijk echt dat recruitment daarvan beter zou worden.’
Doneren?
Het boek ‘Fuck, ik heb kanker’ van Sheila van der Meeren (onder het pseudoniem Iris Lemaere) is nu in pre-order verkrijgbaar en verschijnt officieel in juni.
