Dat je beter een passieve kandidaat kunt aannemen dan een actief werkzoekende is een mythe.
In de praktijk zijn passieve kandidaten zelden passief, en met de huidige flexibilisering is er ook nauwelijks verschil meer in hun vaardigheden, stellen twee recente internationale blogs over passieve kandidaten, of latent werkzoekenden, zoals ze in Nederland ook vaak genoemd worden.
Rode vlag
In het ene blog windt Australiër Andrew Marmont zich erover op dat korte dienstverbanden als een ‘rode vlag’ werken voor recruiters en hiring managers, en stelt hij dat mensen die momenteel zonder werk zitten niet per se de kneusjes zijn of de meest instabiele mensen. Hij zegt dat het ‘zeer onverstandig’ is om alleen maar te focussen op kandidaten die nu al in een baan zitten, omdat in een flexibele arbeidsmarkt het ook heel gewoon is om een tijdje zonder werk te zitten. Dat hoeft géén diskwalificatie te betekenen, sterker nog: in een flexibele arbeidsmarkt is het zelfs wel eens een pre: daar is een goede kandidaat immers juist een flexibele kandidaat, die heeft laten zien met verandering te kunnen omgaan.
Schepje bovenop
In het andere blog doet Mitch Sullivan daar nog een schepje bovenop. Hij stelt dat passieve kandidaten meestal helemaal niet zo passief zijn. De kandidaten die zich laten overtuigen bij een ander bedrijf te gaan werken, hebben daar doorgaans immers een heel goede reden voor: ze voelen zich niet langer thuis bij hun huidige werkgever, hebben ruzie met de baas, of zitten sowieso op de wip. Echt passieve kandidaten zijn meestal gewoon géén kandidaat, zegt hij. Waarom zouden mensen zich anders de gruwel van een sollicitatiegesprek op de hals halen, alleen maar om eenzelfde functie uit te gaan voeren als degene die ze nu al doen?
Toevallig in een baan
Volgens Sullivan zijn passieve kandidaten eigenlijk gewoon actieve kandidaten, met het enige verschil dat ze toevallig nog in een baan zitten op het moment dat ze door een recruiter of headhunter gebeld worden of besluiten uit zichzelf te solliciteren. Ze lijken misschien aantrekkelijk, zegt Sullivan, maar dat zijn ze echt niet meer als ze binnen 7 maanden hun vertrek weer aankondigen…
Wat denken jullie?
Wat denken jullie? Verdienen passieve of latente kandidaten echt de voorkeur? Of zijn actieve werkzoekenden juist meer erop gebrand om er iets van te maken? Of maakt het geen enkel verschil, en hangt het helemaal van de kandidaat en de functie af? Reacties zijn van harte welkom!
Foto via Flickr.com