Het was zonder twijfel mijn állerleukste opdracht tot dusver: van scratch af aan een waanzinnig werkgeversmerk neerzetten en deze ambitieuze start-up van (de eerste) 30 medewerkers voorzien. Als freelance recruiter ging ik hier keihard op ‘aan’. Hakjes tegen elkaar en gaan! De weg naar de pers was kort. ‘Trots op wat we kunnen, niet op wat we kletsen!’ zo luidde de krantenkop. Wat was het gaaf om aan het begin te staan van dit succesverhaal.
En toen was daar Kees, sollicitant van het eerste uur.
Kees wilde wel
Kees herkende zich in onze filosofie, had interesse in ons product en wilde vooral niets liever dan werken in onze fonkelnieuwe fabriek. Nee, hij belde niet voor de ‘Rekruteur’ maar voor de ‘Di-rec-teur’. Hij had volgens zijn eigen zeggen helemaal geen tijd had voor ‘onzinnige kennismakingsgesprekken’ of ‘zinloze sollicitatiemailtjes’. Na lang tegensputteren en met enige tegenzin legde hij zich uiteindelijk neer bij de procedure: hij beloofde zijn cv te mailen. De Candidate Journey was begonnen, voor Kees én voor mij…
Dat hij niet aan de functie-eisen voldeed, had hij me ook wel kunnen vertellen. maar ja, ik moest zo nodig zijn cv ontvangen…
Ook al kon het volgens Kees niet zo ingewikkeld zijn om zo’n machine te bedienen, en had hij zo’n ‘papiertje’ ook helemaal niet nodig om de functie te bekleden, toch moest ik hem in ons tweede telefoongesprek teleurstellen. Kees voldeed niet aan de harde eisen die het profiel stelde. En ook bij zijn soft skills had ik inmiddels wat vraagtekens gezet. Kees keek er niet van op. Dit was namelijk precies ook de reden waarom hij het sturen van zijn cv zo zinloos had gevonden. ‘Dat ik niet aan de eisen op papier voldoe, had ik je ook wel kunnen vertellen, maar ja, jíj moest zo nodig mijn cv ontvangen. Als je maar weet dat je mijn afwijzing wel mooi aan jezelf hebt te danken!’
En dan… de comeback van Kees
Twee weken later maakte Kees zijn comeback. En hoé. Maar liefst drie sollicitatieformulieren had hij ingevuld. Voor drie heel verschillende functies. Maar allemaal met heel andere functie-eisen dan het profiel van Kees te bieden had. Maar, zo stelde hij, als ik inmiddels wat slimmer was geworden, zou ik nu stoppen met moeilijk doen en hem toch echt die baan aanbieden.
3 sollicitatieformulieren voor 3 verschillende functies. Allemaal van 1 iemand met een profiel dat op geen van de vacatures aansluit
Eerlijk is eerlijk, een 10 voor zijn doorzettingsvermogen. Maar Kees begon me inmiddels wel een beetje op mijn zenuwen te werken. Geduldig lichtte ik toe waarom we hem wederom niet zouden uitnodigen voor een gesprek. Kees’ geduld was daarentegen op: ‘Wees jij maar eigenwijs, als je maar niet denkt dat ik nog op jullie uitnodiging ga zitten wachten!’ klonk het dreigend.
Een belletje, van de CTO…
Hoewel hij op zijn zachtst gezegd vaak kort door de bocht was en er hier en daar zelfs volledig uitvloog, betrapte ik mezelf erop dat ik toch wel met hem te doen had. Tot ik enige tijd later een belletje kreeg van de CTO… Hij vertelde me over een superenthousiaste man die zich die ochtend op kantoor had gemeld en zich had voorgesteld als de nieuwe Proces Operator.
In het kader van Goed Werkgeverschap had de CTO zijn nieuwe collega maar meteen uitgebreid rondgeleid
In het kader van Goed Werkgeverschap had de CTO zijn nieuwe collega maar meteen uitgebreid rondgeleid door de fabriek. Het leek hem een geschikte vent, tot hij hem had aangemoedigd iets meer te vertellen over zijn technische achtergrond… Geïrriteerd had de nieuwe collega toen een uitvoerig verhaal gehouden over zijn werkverleden, dat op geen enkele manier aansloot op de functie waarvoor hij meende te zijn aangenomen.
Kees moest rennen
Toen de CTO had voorgesteld om nog even langs mijn bureau te lopen voor een kop koffie (lees: te achterhalen waarom ik ‘in godsnaam mijn keuze had laten vallen op deze Atechnische Proces Operator’) was het voor de nieuwe werknemer tijd geweest om een blik op zijn horloge te werpen. Kees moest rennen naar zijn volgende afspraak en nam vluchtig afscheid met de belofte zich snel weer te melden bij aanvang van zijn dienstverband.
Welgeteld 2 maanden na ons laatste contact had Kees zijn belofte letterlijk ingelost
Welgeteld 2 maanden na ons laatste contact had Kees zijn belofte letterlijk ingelost: in plaats van (tevergeefs) te wachten op een uitnodiging van mij, had Kees zichzelf uitgenodigd op kantoor, geïntroduceerd als zijnde nieuwe collega en was hij ook nog eens getrakteerd op een hartelijk ontvangst en een uitgebreide rondleiding van de CTO. Sterk staaltje Employee Value Proposition!
Alle 30 mensen aan boord!
Inmiddels zijn alle 30 mensen aan boord en ben ik dus een gelukkige recruiter. Kees bleef gelukkig een unicum, hoewel ik hem een tijdlang op de een of andere manier wel weer steeds terug op mijn radar verwachtte. Of voor de deur. Soms denk ik hem heel even te herkennen in de nieuwe ceo, met pruik en plaksnor. Maar daar is het gelukkig bij gebleven.
Kees Closed. I hope.
Over de auteur
Jessica Grauerholz is recruiter bij Greywoods, strategic recruitment services. Ze blogt hier zo af en toe op eigen titel, over alles wat ze in haar praktijk meemaakt en wat het recruiterleven zo boeiend maakt.
Ook bloggen?
Werf& is nog altijd op zoek naar recruiters die een boekje open willen doen over wat ze in de praktijk zoal beleven. Dat mag zelfs anoniem. Dus heb je verhalen over de kandidaten over wie je je verbaast, de hiring manager die van een andere planeet lijkt te komen, of de moeilijke keuzes die nog in je hoofd rondspoken als je naar huis rijdt? Inspireer er ook anderen mee!