De keuze van Isabel: Waarom we blijven zoeken naar kandidaten die niet bestaan

Toen een grote multinational me onlangs vroeg om een strategische search in Italië te begeleiden, voelde ik – ik geef het eerlijk toe – een klein ego-boostje. Geen pitch, geen concurrentie met andere bureaus, gewoon: ‘We denken dat jij de juiste partner bent.’ Ik dacht: kijk, dat gebeurt niet elke dag.

Het loon was perfect… voor iemand met 3 jaar ervaring.

Tot de briefing begon… Ze zochten iemand met 10 jaar ervaring, strategisch inzicht, people management-vaardigheden én kennis van een heel specifieke context. Alleen: de functietitel klonk alsof het over een operationele rol ging. Het loon was perfect… voor iemand met 3 jaar ervaring. En de geografische scope was zó nauw afgelijnd dat het aantal potentiële kandidaten op twee handen te tellen viel.

Op losse schroeven

Een klassiek geval van het schaap met 5 poten. En dan sta je als recruiter voor een keuze. Ga je mee in het verhaal, wetende dat het profiel niet bestaat? Of stel je de vragen die het plaatje op losse schroeven zetten – met het risico dat de klant afhaakt?

Een klassiek geval van het schaap met 5 poten. En dan sta je als recruiter voor een keuze.

Ik koos voor de tweede optie. Omdat ik weet hoe het anders afloopt: maanden zoeken, bijsturen, kneden… en uiteindelijk toch een compromis sluiten waar niemand echt blij van wordt. Wat me in dit dossier echter het meeste trof, was niet zozeer de onrealistische verwachting – dat kom ik wel vaker tegen – maar het feit dat dit ook bij toporganisaties speelt. Met mature HR-teams, goede intenties en een belangrijke strategische nood. En toch vertrekken we zó vaak vanuit een ideaalbeeld dat niet bestaat.

Werken met wishlists

Hoe komt dat? Ik denk omdat we het gewoon zijn geraakt om functies te beschrijven als wishlists. Interne wensenlijsten die vertrekken vanuit ‘wat we altijd al zo deden’ of ‘wat we denken dat een sterke kandidaat moet kunnen’. Vaak zonder echt te toetsen of dat profiel nog matcht met de realiteit van de markt, de aantrekkelijkheid van het aanbod of de werkelijke behoeften van het team.

‘Hoe strakker de functieomschrijvingen, hoe nauwer het vizier.’

En dus blijven we doorgaan met zoeken. Naar mensen die alles kunnen, alles willen, en liefst gisteren starten. Terwijl we het moeilijkste gesprek overslaan: dat met onszelf. Wat is de echte waarde die iemand moet brengen? Waar zit de ruimte om te groeien? En durven we zoeken naar wie pást – in plaats van naar wie op papier klopt? Want hoe strakker de functieomschrijvingen, hoe nauwer het vizier. En hoe meer we blijven zoeken naar controle, hoe minder kans op verrassing of echt talent. Het is geen toeval dat de beste matches vaak ontstaan wanneer de briefing niet vastlegt wíe je zoekt, maar waaróm.

Wat echt ertoe doet

Dat vraagt lef. Niet alleen van recruiters, maar ook van hiring managers en leiders. Lef om twijfel toe te laten, om het plaatje open te trekken, en om het gesprek te voeren dat ertoe doet: wat hebben we echt nodig? Dat gesprek voer ik elke dag. Met klanten in België, in Italië en daarbuiten. En binnenkort hopelijk ook met jou, op Werf& Live in mei. Laat me weten wat je ervan vindt – ik hoor je commentaar graag live.

Over de auteur

Isabel Verhelst is een resultaatgerichte, no-nonsense coach met een passie om mensen te verbinden. Ze is eigenaar van Ingenium Executive Search, een boutique bureau met de focus op top C-level talent dat perfect past bij het DNA van de organisatie. Recent heeft ze ook Talent to match gelanceerd met als missie via online cursussen MKB-managers expert te maken in werving.

Lees ook

• De keuze van Isabel: Vermijd dat je in de val van de toxische leider trapt
• Waarom ‘culturele diversiteit’ in je leiderschapsteam soms keihard mislukt
• De keuze van Isabel: 3 tips om al je stakeholders te betrekken, zonder je proces te vertragen
• Wat komt er kijken bij ‘no-nonsense leadership hiring’? (1/3)
• Waarom bedrijven zonder sterke visie jong talent verliezen
• Beyond charm: how to identify true charisma when selecting your next leader
• De keuze van Isabel: Over de ongrijpbare chemie die het verschil maakt