Lang geleden werkte Luuk van Neerven in een winkel. Daar leerde hij om de zoveel tijd te ‘balansen‘, oftewel: te checken of de werkelijke voorraad van het assortiment nog overeenkwam met de voorraad die het bedrijf op papier heeft staan, en of er misschien een onverklaarbaar verschil in zat. Maar toen hij eenmaal in de wereld van recruitment belandde, viel hem op dat zoiets daar eigenlijk niet voorkwam. Terwijl ook in recruitment er sprake kan zijn van ‘voorraad’, en je daar ook een waarde aan kunt toekennen.
Het blijkt dat de meeste bureaus slechts weinig vacatures weten te vullen met de kandidaten die al in hun database zitten.
Dat vraagstuk werd nog pregnanter toen hij gevraagd werd mede-eigenaar te worden van een recruitmentbureau, maar de toenmalige eigenaar daarbij wel een vergoeding voor de opgebouwde kandidatendatabase vroeg. Maar ja, hoe moest je die voorraad aan kandidaten dan precies waarderen? Het is een vraag waarmee veel (uitzend)bureaus zitten, vertelde Van Neerven vorige week op het Bureaudirectie Event van Werf&, waarvoor zo’n 60 bureau-eigenaren naar het Haagse stadspaleis Spaansche Hof waren afgereisd.
‘Wat is de waarde van jullie voorraad? Wie heeft dat in kaart? En wat ga je doen om die waarde te verhogen?’, hield hij zijn gehoor voor. Hij verwees daarbij naar recent Bullhorn-onderzoek, waaruit bleek dat de meeste bureaus gemiddeld slechts weinig vacatures weten te vullen met kandidaten die ze al in hun eigen database hebben staan. Terwijl veel bureaus toch zeker 1.000 kandidaten in die database hebben. En een enkeling zelfs meer dan 50.000, zo bleek op het evenement al snel. ‘Meer dan 1.000 doosjes in je warehouse, als ik het zo mag zeggen.’ Daarvan wil je toch wel een inschatting van de waarde, vroeg hij zich retorisch af.
1.000 doosjes in je warehouse
Voor een detacheerder in Rotterdam heeft hij dat, samen met onder meer Textkernel en Intelligence Group, deze zomer proberen in kaart te brengen. De desbetreffende detacheerder had 31.000 kandidaten in de database. Die werden allemaal beoordeeld op basis van bijvoorbeeld de completeness van het profiel, maar ook de freshness (waren de gegevens actueel?) en de activation (zit hij of zij ergens in een proces?). ‘Je snapt dat een profiel met alleen een voornaam en een hotmailadres natuurlijk minder waard is dan een volledig geüpload cv. En dat het ook scheelt als je recent contact hebt gehad.’
Ook keken ze naar wat ze ‘market fit’ noemden. ‘Je kunt 100 schoenmakers hebben in je database. Maar als er geen schoenmakers gezocht worden, zijn die misschien niet meer zo interessant.’ Op basis van al die criteria samen kwam de database van de specifieke detacheerder uit op een waarde van zo’n 369 miljoen euro. Al met al dus een heel interessante exercitie, aldus Van Neerven. ‘Je ziet hoe meer velden je invult, hoe meer je bijdraagt aan slimmere matching. Dan kun je ook recruiters hierop bijvoorbeeld gaan belonen. Ze vinden administratie meestal niet het meest interessante deel van hun werk. Maar dan ineens wel.’
Werknemersrevolutie
Het verhaal van Van Neerven sloot mooi aan bij dat van de eerdere sprekers, die ook al constateerden dat het traditionele uitzenden zijn langste tijd gehad lijkt te hebben. Zo had openingsspreker Wim Davidse het over een ‘werknemersrevolutie’ die zich momenteel aan het voltrekken is. ‘Mensen snappen: ik ben schaars, dus ik bepaal zelf wel waar en hoe ik ga werken. En ja, dat is vaak flex. Historisch gezien gingen mensen in een krappe arbeidsmarkt juist steeds vaker in vaste dienst. Maar dat is nu niet meer het geval. De flexschil groeit gewoon door. Alleen het klassieke, generieke uitzenden, daarin zijn kandidaten niet meer geïnteresseerd.’
Davidse pleitte voor ‘omdenken’ en ‘omdoen’ in deze nieuwe wereld van werk. Dat begint volgens hem met de erkenning dat de kandidaten ‘op’ zijn. ‘We denken dat hoogopgeleiden schaars zijn. En dat klopt ook. Ze zitten ver onder de acceptabele kraptegrens van 5%. Maar de allerschaarste groep is nu wel de laagopgeleide tot mbo 2-niveau. Hun schaarste van 2,8% is echt historisch laag, dat hebben we nog nooit gezien. Gefeliciteerd als je ze dus nog wel in je database hebt zitten.’
Ondanks de wetgeving
Flexspecialist Davidse ging ook nog even in op de aangekondigde wetgeving van minister Karien van Gennip, vooral bedoeld lijkend om ‘flex’ in al zijn vormen moeilijker te maken, en ‘vast’ juist aantrekkelijker. Maar Davidse heeft er naar eigen zeggen weinig vertrouwen in dat dat doel ook behaald wordt. ‘De impact van wet- en regelgeving heeft de opmars van flex nog nooit geremd. Elke keer denken we hooguit een paar kwartalen ‘oeh, het wordt misschien wel minder’, maar uiteindelijk wordt het altijd alleen maar meer.’
‘In Nederland, en in heel Europa eigenlijk, is de verbinding tussen mens en werk echt laag. Ik denk dat daar de echte schaarste zit.’
Maar dat is bepaald geen reden om als bureau achterover te leunen, benadrukte hij. ‘Het komt niet vanzelf.’ Vooral op het gebied van ‘verbinding’ ligt er nog een schone taak voor bureaus, constateerde hij. ‘In Nederland, en in heel Europa eigenlijk, is de verbinding tussen mens en werk echt laag. Ik denk dat daar de echte schaarste zit.’ Beter aansluiten bij de motivatie en drijfveren van kandidaten dus. En dan is er gewoon nog een grote groei voor de sector mogelijk, houdt hij de aanwezige directeuren optimistisch voor. Van net iets meer dan 40 naar wel 54 miljard euro in 2027. ‘Want de krapte blijft’, aldus Davidse.
Volledig potentieel benut
Wat dan weer goed aansloot bij het verhaal van Saskia Nijs, die ook de betrokkenheid van mensen bij hun werk centraal stelde, en erop inging hoe A.I. daarbij zou kunnen helpen. ‘De laatste 20 jaar zegt 70% van de mensen in een werkomgeving: ik gebruik niet mijn volledige potentieel. Dat is verschrikkelijk. Voor de output, maar ook voor het geluk van mensen. En uit ervaring weet ik dat technologie een bijdrage kan leveren om dat te verbeteren.’
Werk gaat daardoor niet verdwijnen, daar is ze van overtuigd. ‘Daarvoor is werk een te essentieel onderdeel van onze identiteit, van wie we zijn. Ik denk daarom dat je meer betekenisvol werk kunt bieden als je technologie laat samenwerken met het individu.’ Ze haalt het voorbeeld aan van een bibliothecaresse in Zwolle die een robot kreeg om boeken terug te zetten. ‘Eerst zat ze huilend bij me, bang dat ze haar baan zou kwijtraken. Maar een paar maanden later bleek ze dolblij. Ze had eindelijk weer eens tijd om met de bezoekers te praten.’
‘Ik word altijd verdrietig als ik hoor: we wachten wel tot het weer aantrekt. Daar geloof ik niets van.’
A.I. kan ons ‘weer mens maken’, zei ze. ‘Het gaat niet over het tempo in technologische verandering. Het gaat over de relatie die we daarmee hebben en de wereld die we daarmee willen creëren. Waar word je blij van? Waar ben je goed in? En waarin helemaal niet? Dan kun je daar technologie voor inzetten.’ Vanuit haar bedrijf, de HumAIn Workforce Company, probeert ze steeds dat bij klanten te onderzoeken. ‘Ik word altijd verdrietig als ik hoor: we wachten wel tot het weer aantrekt. Daar geloof ik niets van. Zo werkt het niet. Je kunt beter nú beginnen met anders kijken naar alles dat je in huis hebt en daar het potentieel van onderzoeken.’
Tot 55% meer sollicitaties
En die technologie helpt ook steeds meer de recruiter, vertelde Wouter van Neer in zijn bijdrage aan de dag. De sales director van Indeed Benelux liet zien hoe A.I. al boodschappen kan schrijven naar kandidaten, en dat je daarbij verschillende tones-of-voice kunt kiezen, keywords krijgt aangedragen, en ook mediakeuzes en benodigde budgetten. ‘Over alles wordt al achter de schermen met je meegedacht’, aldus Van Neer. ‘En dit komt allemaal in 2024 op de markt.’ Eerst in de VS trouwens, waar proeven met dit soort A.I. al tot 55% méér sollicitaties opleveren, vertelde hij. ‘En we beginnen nog maar net…’
Het is een welkome aanvulling voor iedere recruiter of intercedent, aldus Van Neer. ‘Jullie roepen allemaal: wij zijn anders, want wij zijn van de persoonlijke aanpak. Nou, A.I. geeft je die kans. Hoe meer de technologie je ondersteunt, hoe meer tijd je als recruiter krijgt om de uiteindelijke match te maken.’ Een gedachte die we het afgelopen jaar al heel wat vaker gehoord hebben. Maar die de aanwezige bureaudirecteuren in elk geval nog voldoende stof tot napraten gaf.