Een paar weken geleden sprak ik Maarten. Maarten was bepaald geen voorbeeldige kandidaat. Hij oogde chaotisch, kwam te laat, had zich niet echt voorbereid. Maar hij was wel leuk. En echt. Hij had een open gezicht, reageerde spontaan op vragen, toonde belangstelling, luisterde goed. Hij vertelde gestructureerd en helder zijn verhaal. En hij had een natuurlijk overwicht, waardoor hij mensen in beweging kon krijgen. Ik kwam tot de conclusie dat hij het goed zou doen bij onze klanten. Kortom, ik was enthousiast over deze kandidaat. Later op de dag, toen ik me boog over de evaluatie van kandidaat Maarten, sloeg de twijfel toe. Op ‘motivatie’ kon ik deze kandidaat moeilijk hoog scoren…
In een eerdere column heb ik het al eens gehad over de heilige drie-eenheid in de beoordeling van kandidaten voor een functie: hij of zij moet het Kunnen, Willen én Passen in de organisatie. Over Willen gaat het hier, motivatie. Hoe belangrijk is motivatie? Onmisbaar, zul je wellicht zeggen. Eens. Om een job goed te kunnen vervullen moet je gemotiveerd zijn. Motivatie verkleint ook het risico van de werkgever. Als werkgever investeer je in elke nieuwe medewerker; die investering rendeert het best bij een gemotiveerd mens. Maar wanneer is iemand gemotiveerd voor een baan? Al vanaf het eerste gesprek?
Ik vind dat je als recruiter de taak hebt om iemand te motiveren voor de functie. Iemand afwijzen alleen op motivatie is lang niet altijd fair. Motivatie moet groeien in de procedure. Om die reden ben ik ook geen voorstander van een éénrondeprocedure. In een laatste ronde mag je iemand tot op het bot testen op zijn of haar motivatie, maar daarvoor? Terug naar Maarten. Ik liet hem, mét twijfel, door naar de volgende ronde. Hij ontmoette verschillende van mijn collega’s in de interviews die volgden. En eenmaal daar leek het of de vonk oversprong. Maarten ontwikkelde zich tot de gedroomde kandidaat. Hij raakte verliefd op baan en bedrijf – en liet dat merken! Uit de overlevering begreep ik dat hij verschoof naar het puntje van zijn stoel. Hij stelde veel vragen en liet blijken dat hij erover had nagedacht. Hij maakte aantekeningen en kwam daarop terug. Hij kwam zelfs niet meer te laat. O ja, nog één keer – maar dat werd hem vergeven. ‘Hij komt zo gemotiveerd over…’
De auteur is organisatiepsycholoog en werkte als headhunter en HR-professional. In haar huidige baan als recruitment manager bij Quintel Strategy Consulting ontwikkelt ze – onder meer – het wervingsbeleid en spreekt zij kandidaten in een eerste sollicitatieronde. In iedere Werf& schrijft Alinde over wat zij meemaakt in haar dagelijkse werk. Deze column is verschenen in Werf& 10 (juli 2010)