Gisterochtend sprak ik een jongedame genaamd Sophie. Ze kwam voor een positie als consultant. Ze had een dijk van een cv: Informatica gedaan, net cum laude afgestudeerd. Eerste indruk: representatief, strak in het pak, niets op aan te merken. Verheugd over de combinatie vrouw en slimme bèta – nog steeds een redelijk schaars goed in Nederland, begon ik aan het gesprek. Ik startte met iets te vertellen over mijzelf en de organisatie.
Daarna was het de beurt aan Sophie en haar snoepje van een cv. De ene na de andere vraag vuurde ik op haar af. En al kreeg ik telkens braaf antwoord, wat me in de loop van het gesprek steeds meer begon op te vallen was dat ze maar niet ontdooide. Ik zag niet alleen een strak pak, maar ook een strak gezicht, een afstandelijke houding en een heel formele woordkeus. Was Sophie nerveus? Oké, aan mij dan de taak om haar op haar gemak te stellen. Even denken aan mijn eigen houding. Geen gekruiste benen en armen, mijn hoofd leeg om mijn aandacht volledig op de kandidaat te kunnen richten, geen vooroordelen, open vragen. Na verloop van tijd ging het iets beter, haar nervositeit leek te verdwijnen. Toch bleef ik het gevoel houden dat Sophie zich niet openstelde, dat ik haar maar niet leerde kennen. Ik begon haar een beetje uit de tent te lokken met onverwachte vragen en tussentijdse feedback. Maar wat ik ook probeerde, het bleef moeizaam. Ik vroeg me af: is dat eigenlijk erg? Waarom zou je als sollicitant niet strak, afstandelijk en formeel mogen zijn? Het eerlijke antwoord: omdat ik er niet van hou. En met mij onze klanten niet en de consultants die met haar samenwerken ook niet, denk ik. Al besef ik dat dat vooral mijn subjectieve opvatting is. Sophie had een andere mening. Zij vond dat je als consultant vooral professioneel moet zijn: objectief, rationeel met weinig emotie. En zo botsten onze opvattingen. De eindconclusie begon zich intussen af te tekenen: ik zou haar afwijzen. Het duurde me te lang om tot haar door te dringen. In vergelijking met andere kandidaten kostte het te veel moeite om deze ijsprinses te doen smelten. Hoe goed haar cv ook was, ik concludeerde dat ze niet bij ons zou passen. Zo blijkt het vak mensenwerk. Professioneel en subjectief, niet altijd perfect, maar – dat hoop ik althans van harte – wel menselijk.
De auteur is organisatiepsycholoog en werkte als headhunter en HR-professional. In haar huidige baan als recruitment manager bij Quintel Strategy Consulting ontwikkelt ze – onder meer – het wervingsbeleid en spreekt zij kandidaten in een eerste sollicitatieronde. In iedere Werf& schrijft Alinde over wat zij meemaakt in haar dagelijkse werk. Deze column is verschenen in Werf& 09 (april 2010)